Η εμφάνιση της οικονομικής κρίσης είχε ως άμεση συνέπεια τη μη εξυπηρέτηση μεγάλου αριθμού τραπεζικών οφειλών, με αποτέλεσμα να λάβουν οι τράπεζες καταδιωκτικά μέτρα σε βάρος των πελατών τους, χωρίς όμως και να μπορέσουν σε όλες τις περιπτώσεις να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις τους, πρωτίστως λόγω ανεπαρκών περιουσιακών στοιχείων των οφειλετών.
Η εξωδικαστική ρύθμιση των τραπεζικών οφειλών μέσω της διαμεσολάβησης, μέσω δηλαδή της υποβοηθούμενης από τον διαμεσολαβητή διαπραγμάτευσης μεταξύ της Τράπεζας και του οφειλέτη, αποτελεί την καλύτερη λύση, καθώς σε αυτήν λαμβάνονται υπόψη οι ρεαλιστικές δυνατότητες και τα περιθώρια αμφοτέρων των μερών κι αποφεύγεται η διαδικασία της αναγκαστικής εκτέλεσης (εκπλειστηρίαση περιουσιακών στοιχείων του οφειλέτη), η οποία αποδεικνύεται επίπονη για τον οφειλέτη, χρονοβόρα και κοστοβόρα για την Τράπεζα κι αβέβαιη ως προς το οικονομικό της αποτέλεσμα.